Zorgtransitie, familiezorg en sociale inclusie.
Drie toverwoorden die op het moment veelvuldig binnen de zorg te horen zijn. Zo ook binnen onze organisatie stichting Casa-Gemert.
Maar wat betekent dat nou? En hoe gaat dat nu binnen Casa in het bijzonder?
Om daar meer over te weten te komen organiseerde het team van woonbegeleiders een themadag voor iedereen die bij Casa betrokken is.
Als inleiding werd er een film vertoont waarin diverse voorbeelden te zien waren van familiezorg. Opvallend is dat er heel veel emotie bij de familieleden te zien is. Voor veel Casa-leden heel herkenbaar.
Daarna was er door de organisatoren een ervaring deskundig spreekster uitgenodigd. Deze jonge vrouw was sinds haar 23e ADD gediagnostiseerd en een wereld ging voor haar open. Eindelijk werd het duidelijk waarom zij zo “anders” was en dingen anders beleefde dan haar gezinsleden. Het gaf haar de opening om te zijn zoals ze is. Het gaf haar omgeving de opening om haar te leren vallen, maar vooral ook opstaan. Diep in haar betoog zat de reden om niet “over” maar “met” haar te praten. Meedoen in de breedste zin van het woord en naar eigen vermogen.
Met veel waardering en belangstelling volgden de aanwezigen het verhaal van de spreekster. Hierna
was het de beurt aan de aanwezigen zelf om actief aan de discussie mee te doen. Hiertoe werden er groepen samengesteld met daarin een aantal bewoners, hun/haar ouders en een paar woonbegeleiders. Aan de hand van vragen en stellingen werd gevraagd naar elkaars ervaringen en verwachtingen te luisteren.
Naar voren kwam dat de relatieve rolverdeling van ouder-kind in de loop van tijd langzaam op natuurlijke wijze is overgegaan naar verzorgende/begeleidende ouder-kind en dat deze verhouding heel hecht en vast is.
Op het moment dat het kind op eigen benen wil gaan staan, in ons geval zelfstandig wonen met begeleiding, staat het de ontwikkeling van het kind in de weg. Vaak wordt van de woonbegeleiders verwacht dat ze de taak van ouders overnemen. Het spreekt voor zich dat dat niet mogelijk is.
Het is voor de ouders dan ook heel moeilijk om weer terug te gaan naar de “normale” ouder-kind rolverdeling. De ouder voelt zich sterk verantwoordelijk voor het welzijn en geluk van het kind.
De kunst is nu om “samen”, (ouder, begeleider, kind) die verantwoordelijkheid in harmonie te dragen en te delen.
Frappant bij dit alles is dat broers en zussen meestal een ondergeschikte rol in dit geheel meespelen. (uitzonderingen daargelaten). En dat terwijl ze toch een heleboel hebben ervaren en meegemaakt binnen het gezin.
Iedereen heeft deze themadag als zeer waardevol ervaren en er zijn al plannen om zo’n dag ook te organiseren voor broers en zussen. Wordt vervolgd.
